Antykwariusz z San Telmo

San Telmo to dzielnica, w której unosi się nieco piwniczny zapach przeszłości,  gdzie w antykwariatach w kolonialnych lustrach przeglądają się francuskie żyrandole z XVIII wieku, a na ulicy w dzień pchlego targu dostanie się wszelkie możliwe rupiecie. To dzielnica pełna zadymionych lokali, gdzie tańczy się tango i kawiarnii, w których prowadzi się ożywione dyskusje, albo czyta, albo pisze powieści. Tutaj spotkać można wszelkiej maści magików, kuglarzy, muzyków i tancerzy. To miejsce pełne tajemnic do odkrycia.

San Telmo to najstarsza dzielnica Buenos Aires.  Początkowo zamieszkiwał ją bogaty patrycjat, aż do czasu kiedy epidemia żółtej febry zmusiła arystokrację do przeprowadzki na północ miasta. W pozostawionych przez nich domach ulokowywały się ubogie rodziny emigrantów z Europy, często mieszkając w ścisku i nędzy. Podczas kiedy patrycjusze bogacili się na wynajmie i rozwijali północne dzielnice, San Telmo zatrzymało się w czasie, a kolonialne domy popadały w ruinę i zaniedbanie.

San Telmo budzi się do życia w niedziele, kiedy odbywa się największy pchli targ w okolicy, który ciągnie się kilometrami i przyciąga rzesze turystów.

                                             Scenka z marionetką do popularnego tanga.

Jeden z wielu sprzedawców antyków.

Odwiedzam San Telmo z Vicente. Chyba nie ma odpowiedniejszej osoby, która mogłaby mi towarzyszyć. Vicente sam jest antykwariuszem, wcześniej miał lokal w San Telmo i zna tu mnóstwo ludzi. Zresztą, kim nie był i czego nie robił Vicente w swoim życiu?

Ze skrawków jakie powoli układam w patchwork jego życia wynika, że był myśliwym, marynarzem, pisarzem, astrologiem, występował w teatrze, pisał artykuły o ezoteryce i wiersze o tematyce mistycznej. Zajmuje się też homeopatią i jest weganinem. A to na pewno tylko mała część.

Może jest też mitomanem, ale wcale nie zdziwiłabym się gdyby to wszystko była prawdą.

Nasze spotkanie z Vicentem też było dziwne i przypadkowe. Stałam na ulicy i próbowałam odcyfrować mapę, kiedy znienacka przede mną stał on, mały staruszek o trójkątnej twarzy, spiczastej bródce i berecie a la artysta z Montmartre. Jak mogę Ci pomóc? zapytał.

I tak porozmawialiśmy sobie w ten słoneczny dzień stojąc na skrzyżowaniu w Palermo, nagle poruszając tematy antropologiczne i socjologiczne. I rozmowa była bardzo płynna i przyjemna. Vicente miał w ręku siatkę, z której wystawały zielone liście i wyszło na to, że jest wegetarianinem. I astrologiem.

Ach, kobieta koziorożec powiedział...Zawsze się wspina i dąży do swoich celów, i zawsze z trudnosciami, ale i tak go osiąga. Bardzo wrażliwa, ale tego nie pokazuje bo boi się że ją zranią. Kozy mają to do siebie, że jak im się zawiąże sznur na szyi i próbuje ciągnąć to nigdy nie ruszą, raczej jak się je trochę popchnie z tył, delikatnie to idą...Z koziorożcem trzeba bardzo delikatnie...

No właśnie, trafił w samo sedno. Siłą nikt nas nigdzie nie zaciągnie.

Wiesz, czuję że to coś specjalnego, magicznego, to nasze spotkanie, nie umiem tego wytłumaczyć, wpadnij do mojego antykwariatu jesli masz ochotę.

Antykwariat Vicente to absolutny chaos na pierwszy rzut oka, śmietnik, zbiór rupieci o historiach, stylach i przeznaczeniach zupełnie różnych. Nawet trudno się przez tę rupieciarnię przebić, torując z trudem drogę wśród piętrzących się gór rzeczy.Wyraziłam swoje oszołomienie jak takie coś może przynieść komuś jakikolwiek dochód...

                                                  Przedmioty żyją swoim tajemnym życiem...

Widzisz, w każdym biznesie istnieje wiedza, jak go prowadzić, można prowadzić naukowo lub intuicyjnie, ale ten biznes jest jednym z najdziwniejszym. Istnieją najróżniejsze typy klientów.

Np kto mógłby kupić tę głowę, pytam wskazując na naturalnych rozmiarów głowę wykonaną z jakiejś plastycznej masy, o twarzy młodego chlopca, póldlugich wlosach i nakryciu głowy przypominajacym średniowiecznego pazia.

Hmm, widzisz, tej glowy na pewno nie kupi przecietna senora Rosa do swojego mieszkania, ale może ktoś kto udekorował wlasnie swoj dom, ktoś o zacieciu artustycznym albo wlasciciel lokalu, i ma takie puste miejsce i wpadnie tutaj i nagle zobaczy tę głowę i to będzie dokładnie to czego mu brakuje. Ale widzisz ta głowa może czekać miesiącami na takiego klienta, klienta oryginalnego.

Zaczyna objaśniać mi historię poszczególnych przedmiotów i nagle, wyłaniają się z chaosu i kurzu, zyskują historię, wartość i piękno. Jakieś krzesło na które nie zwróciłabym nigdy uwagi okazuje sie oryginalnym krzesłem z początków XX wieku z Europy Środkowej...I myślę sobie nagle, że to tak jak z ludźmi. Czasem patrzymy na tłum, nieciekawą, szarą masę niepięknych i nieefektownych ludzi, a potem kiedy się przybliżasz odkrywasz ich poszczególne historie, ich niepowtarzalną wartość i tajemnice. I niektóre eksponaty są bezcenne. Tylko trzeba sobie zadać trochę trudu, żeby to odkryć.

                      Tancerki tanga- zestarzały się tańcząc przez lata w San Telmo, mówi Vicente.

 Vicente, w tle kościół San Telmo.