-Jak?
Wchodzi na swoje EGO a potem skacze.
Hahaha.
Albo
-Dlaczego Argentynczyk kiedy patrzy w niebo uśmiecha się, widząc błyskawicę?
- Bo myśli że Bóg robi mu zdjęcie.
No to napiszę trochę o tym, jak widzę Argentyńczyków po miesiącu pobytu w Buenos Aires.
Siedzę sobie w parku i obserwuję.
Pam, pam, pam pam, gdzieś z oddali z głośników dobiega szarpany rytm tanga. Jest koniec lata i dnie są przepiękne, słoneczne i ciepłe, ale nie bardzo gorące, z przejrzystym powietrzem i ciepłym, złotawym światłęm rano i wieczorem. Takie jest to niedzielne popołudnie. Rodziny siedzą z nieodłącznymi termosami i mate, dzieci bawią się z pasami, kilka osób ćwiczy chodzenie po linie. Jak to w parku w niedziele. Tylko pełen emocji głos śpiewający tango nie daje zapomnieć, że jestem w Buenos Aires.
Wczesna jesień w parku Saavedra.
Nieodłączne mate i tango w parku.
Argentyńczycy to ludzie pełni pasji. Nie na darmo płynie w nich przecież tak dużo włoskiej krwi, którą widać w rysach, w gestykulacji, w melodii języka. Są porywczy i zapalczywi. Rzucają się do dyskusji niezależnie od tego czy rzeczywiście znają się na temacie i mają zawsze bardzo zdecydowaną opinię na każdym polu. Wszystko jest białe i czarne, nie ma odcieni szarości. Jesteś z nami albo przeciw nam.
Takie skrajnie dualistyczne myślenie ma odbicie we wszelkich aspektach życia, w życiu prywatnym i w polityce. Argentyńczycy dzielą się, nie jednoczą. W dyskucji podnoszą głos, krzyczą, wpadają w furię i łatwo dochodzi do rękoczynów. Przy tym wszystko to ma w sobie bardzo dużo teatralności, jak na potomków Włochów przystało.
Jedno jest pewno, nie będziesz się tu nudzić- mówi ten sam znajomy.
Argentyńczycy są dumni. Są dumni ze swojego kraju, przy kazdej możliwej okazji powiewają narodowe bandery, wzruszają się słuchając hymnu, granego o północy każdego dnia- autentycznie, mój znajomy roni nieraz łzę przy ostatnich słowach, które mówią, że umrę za Ojczyznę. Duma ta nie przeszkadza im jednak krytykować i narzekać. Co mi się podoba jest spory dystans i poczucie humoru na swój własny temat, wiekszosć osób jakie znam zdaje sobie sprawe z tych narodowych przywar i się z nich śmieje. To odróżnia ten kraj od Kolumbii, gdzie często ludzie brali siebie samych i wszelką krytykę bardzo serio.
Arogancja i ego Argentyńczyków są legendarne w Ameryce Łacińskiej. Och Argentyńczycy, mówią inni latynosi- oni są bardziej europejscy od europejczyków. Powstał mit argentyńczyków, którzy przybyli tu na statkach z Europy, mit negujący indiańską spuściznę i krew.
Argentyńczycy kochają muzykę i zazwyczaj są bardzo muzykalni. Zupełnie normalne jest, że ludzie idą ulicą i śpiewają sobie pod nosem, albo całkiem głośno. Chłopak z gitarą jest na każdym rogu, na każdej stacji metra, w każdym pociągu. I nie tylko z gitarą, z saksofonem, z trąbką, ze skrzypcami. Pełny profesjonalizm. Piosenki są o miłości, albo społecznie zaangazowane, znowu coś co w Kolumbii praktycznie nie istniało- muzyka społecznie zaangazowana. Tu wchodzi np taki muzyk do autobusu, oczywiście jest nieodparcie czarujacy i po wykonaniu piosenki daje krótkie przemówienie na temat strajków w transporcie publicznym i poszkodowanej linii 60, która właśnie jedziemy.
Nie każdy Argentyńczyk jest mistrzem tanga...Lekcja dla początkujących.
Piłka nożna to religia, podobnie jak w Brazylii. A Maradona do Bóg, podobnie jak teraz Messi.
Kiedyś u znajomych robiłam coś w kuchnii i rękawica kuchenna była w błekitno-białych kolorach narodowych z napisem Mano del Dios-Ręka Boga. Dla tych co pojęcia o piłce nie mają, chodzi o słynny mecz Argentyna- Anglia z 1986 roku z jednej czwartej finału mundialu, kiedy to Maradona strzelił gola ręką a arbiter tego nie zauważył i go uznał. Od tego czasu jego ręka jest ręką Boga.
Dwie głowne grużyny Buenos Aires to Boca Juniors i River Plate. Angielsko brzmiące imiona to spuścizna po Anglikach, którzy założyli obie drużyny na początku XX wieku...no a River Plate, w tłumaczeniu Rzeka Talerz czy Tablica to angielskie tłumaczenie Rio de la Plata, rzeka Srebra. Cóż, Anglicy nawet nie zadali sobie tyle trudu, żeby dowiedzieć się co znaczy Plata, brzmiało podobnie jak Plate, wystarczy!
To co dzieje się na stadionach jest nie do opisania. To szaleństwo trzeba przeżyć!
Pasją jest też polityka. To temat rzeka, napiszę więcej wkrótce. Gorące emocje, miłość lub nienawiść budzi obecna prezydent Kirchner i polityczny ruch kirchnerismo, który stara się być w jakimś stopniu następcą peronizmu. Helikopter prezydent Kirchner codziennie przelatuje blisko mojego domu, pokonując stosunkowo niewielki dystans między Casa Rosada, gdzie Cristina pracuje y dzielnicą, w której mieszka. Pani prezydent wydaje krocie na ten transport, co oczywiście wkurza dużą część społeczeństwa.
Che Guevara to rodzaj lokalnego bóstwa, a jego wyświechtany i sprzedawany na koszulkach, kubkach, kartkach, magnesach wizerunek przysługuje się świetnie kapitalizmowi, zapewne zupełnie wbrew intencjom rewolucjonisty. W tej samej kuchni, w której posłużyłąm się rękawicą Ręka Boga był również kalendarzyk ze zdjęciem Che na każdy miesiąc roku. Typowe argentyńskie ognisko domowe...
Casa Rosada- tu przybywa codzień Cristina swoim helikopterem.
Mate, no to też...religia...Wszyscy tragają termosy z gorącą wodą, piją w domu, w pracy, w szkole, w parku. Przygotowanie mate to ceremonia, niemal jak parzenie herbaty w Chinach. Wsypujesz yerbę tak a nie inaczej, wkładasz bombille tak a nie inaczej, zostawiasz trochę suchego mate na wierzchu. Picie mate ma charakter społeczny, towarzyski. Ostatnio popijając zamyśliłam się i nieco roztargniona zamieszałam bombillą. Wyraz przerażenia na twarzy znajomego nie pozostawił mi wątpliwości, że popełniłam niemal świętokradztwo. Mate jest ma duszę! Jest święte!- powiedział.
To takie pierwsze generalne spostrzeżenia...a mniej generalnie, wszyscy Argentyńcycy, z którymi miałam bliższy kontakt do tej pory to niezwykle serdeczni i pomocni ludzie...z temperamentem:)
.jpg)